سرویس فرهنگ و هنر - در توصیف این تنیسور بزرگ می توان به این جمله کوتاه بسنده کرد؛ او به اتفاق مارگارت کورت موفق ترین تنیسور زنی است که تاریخ به خود دیده است. ...

به گزارش سرویس فرهنگ و هنر جیرجیرک به نقل از آسمونی - فتح 19گرند اسلم، شامل 8 بار قهرمانی در ویمبلدون ، 7 بار فتح فارست هیلز ( اُپن آمریکا) و 4 بار پیروزی در پاریس گواهی قاطع بر این مدعاست. در قسمت دوبل نیز او این افتخارات را تکرار کرد و 9 بار قهرمانی دوبل زنان و 6 بار نیز مقام نخست دوبل مختلط مسابقات گرند اسلم را به خود اختصاص داد. 6 قهرمانی رقابت های وایتمن کاپ (مسابقات تیمی) نیز دیگر عناوین او به شمار می آید. علاوه بر این افتخارات باید دو طلای انفرادی و دوبل زنان در بازیهای المپیک پاریس را نیز به افتخارات او افزود.

هلن ویلز اولین عنوان فارست هیلز خود را زمانی که تنها 17 سال داشت، برد. فتوحات هشتگانه او در ویمبلدون که تا مدتها توسط هیچ انسان دیگری چه مرد و چه زن تکرار نشد نیز درحد فاصل سالهای 1927تا 1938به دست آمد.

از 1927 تا 1933 که ویلز دنیای تنیس زنان را به معنای کامل قُرُق کرده بود، هیچ کس نتوانست حتی یک ست از او بگیرد! در این سالها ، او ویمبلدون و فارست هیلز را تبدیل به محل حکمرانی خویش ساخته بود . سرعت عمل دید خوب و ضربات سنجیده هلن از او تنیسوری ساخته بود که مقابله با او غیرممکن به نظر می رسید؛ او تحت هیچ شرایطی نمی توانست شکستی را بپذیرد !

ویلز زاده 6 اکتبر 1905 در کالیفرنیای آمریکا بود  و تنیس را از طفولیت بازی می کرد. زمانی که 15 ساله شد، قادر بود تنیس بازان 20 و حتی 30 ساله به راحتی ببرد. تمرکز حواسش عالی و فورهندهایش برگشت ناپذیر بودند. آنها که بازی او را در زمان اوجش دیدند، درباره اش چنین نوشتند:

تنیس در وجود او معنای دیگری داشت

ویلز در سال 1933 ازدواج کرد و تنها در این دوران رقبایش توانستند از او ست بگیرند : دووتی راند در فینال ویمبلدون آن سال و بتی ناتال در فارست هیلز به این مهم نائل آمدند. اما ویلز هر دو فینال را بازهم برد. هلن ویلز که حالا نام فامیل شوهرش - مودی - را نیز یدک می کشید، سرانجام یک فینال بزرگ را باخت. در فینال فارست هیلز 1934، او در برابر هلن جاکوبز رقیب تازه از راه رسیده اش که او نیز آمریکایی بود شکست خورد. در این مسابقه جاکوبز ست نخست را 8 بر 6 پیروز شد، ست دوم 6-3 به نفع ویلز خاتمه یافت و در ست سوم در حالی که جاکوبز 3-0 پیش بود، به دلیل کنار کشیدن ویلز، مسابقه را فتح کرد. هلن ویلز - مودی به دلیل مصدومیت پا قادر به ادامه مسابقه نشد.

هلن تا اوائل 1935 در تورنمنت های بزرگ دیده نشد، اما پس از بازگشت هم عنوان ویمبلدون اش را باز پس گرفت و هم شکستش از جاکوبز را جبران کرد. او که جاکوبز را این بار در فینال ويمبلدون (1935) دیدار میکرد ، وی را در دیداری بسیار فشرده و نزدیک شکست داد. دو تنیسور هر کدام یک ست را (6-3) پیروز شدند و ویلز در ست سوم، یک مچ پوینت حریف را زمانی که (5-3) عقب بود بی اثر کرد و (7-5) به پیروزی دست یافت.

ویلز کم کم احساس میکرد آن برتری قاطع و خرد کننده گذشته را نسبت به رقبایش دیگر ندارد، با این حال در سال 1938بار دیگر پس از 3 سال دوری به ویمبلدون بازگشت؛ درحالی که یک سال می شد که از همسر خود جدا شده و نامش به هلن ویلز بازگشته بود. اما نام اهمیتی نداشت؛ حاصل بازگشت او، فتح مجدد جام بود. او در فینال بازهم هلن جاکوبز را پیش رو داشت. اما با یک تفاوت بزرگ نسبت به فینال فارست هیلز 1924و فینال ويمبلدون 1935؛ این تفاوت، مصدومیت جاکوبز بود. جاکوبز تا اواسط ست اول پابه پای رقیب بزرگ خود پیش رفت و نتیجه را تا 4-4 مساوی نگه داشت. اما در این مرحله درد پایش عود کرد و این فرصتی نیکو بود برای هلن ویلز- مودی تا باقی مسابقه را با خیال آسوده تر بگذارند . نتیجه کلی  6-4 و 6-0 به نفع ویلزمودی شد و هشتمین جام ویمبلدون در قسمت انفرادی توسط او فتح گردید. این مسابقه فراموش نشدنی آخرین حضور ویلز در صحنه تنیس بود. تنیسور 171 سانتی متری در سال 1939 با آیدان رورک بازیکن چوگان ایرلند ازدواج کرد. اما هرگز صاحب فرزندی نشد. او  در اول ژانویه 1998 از دنیا رفت و انبوهی رکورد، آمار، حد نصاب و خاطره از خود برجا گذاشت.