سرویس فرهنگ و هنر - - نقاشی قهوه خانه‌ای - معرفی نقاشی قهوه خانه‌ای - سبک‌های نقاشی - نقاشی ایرانی - انواع سبک نقاشی در - هنر نقاشی ...
نقاشی قهوه خانه ای
یکی از انواع متداول در نقاشی سده ی اخیر ایران نوعی نقاشی روایی موسوم به قهوه خانه ای است که آن را خیالی نگاری هم می نامند. اگرچه سابقه ی این نوع نقاشی عامیانه را تا روزگار صفوی ( دوران رونق و رسمیت یافتن تشیع در ایران) می توان پی جویی کرد ولی رشد و شکوفایی آن به موازات عصر مشروطیت و در دوران پهلوی بود.
این مکتب بر اساس سنت های مردمی و دینی و با اثر پذیری از طبیعت نگاری مرسوم آن زمان به دست هنرمندانی آموزش ندیده ولی خلاق پدید آمد. ابزار کار این نقاشان، رنگ روغنی بود و بر روی بوم های بزرگ، تصاویری روایی را جهت نصب بر دیوار قهوه خانه ها، تکیه ها، حسینیه ها، یا زورخانه ها و حمام ها به وجود می آوردند.
داستان های شاهنامه، وقایع کربلا، قصه های قرآنی و یا حکایات عامیانه و مردمی موضوع این پرده ها را تشکیل می داد که، توسط افرادی از طبقه پایین و متوسط جامعه، به هنرمند نقاش سفارش داده می شد. هدف نقاش، صراحت بیان و اثرگذاری هرچه بیشتر بر مخاطب عام بود و از همین روی در پرده هایش غالبا نام اشخاص یا موضوع روایت را در کنار افراد و صحنه ها می نوشت. هم چنین شخصیت اصلی را بزرگ تر نشان می داد و افرادی را که دوست می داشت، خوش سیما و دشمنان را بد منظر به تصویر در می آورد.
نقاشی قهوه خانه ای با نقاشانی همچون حسین قولر آقاسی و محمد مدبر در اوایل سده ی حاضر به اوج خود رسید. این نقاشان، شاگردانی چون حسین همدانی، حسن اسماعیل زاده و عباس بلوکی فر را پرورش دادند.
اختصاصی آسمونی
مطلب پیشنهادی: انواع سبک نقاشی