سرویس فناوری - از آن زمان، پنج نسل از جت‌های جنگنده ایالات متحده تولید شده و ششمین آن در سال ۲۰۲۵ در حال توسعه است. در طول مدت استفاده ایالات متحده از جت های جنگنده، تعداد بسیاری از این سلاح‌های پرنده توسعه یافته‌اند، اما همه آنها به اندازه F-15 Eagle یا F-35 Lightning II موفق نبوده‌اند. ...

به گزارش سرویس فناوری جیرجیرک به نقل از فرادید - از زمانی که برادران رایت در سال ۱۹۰۳ به آسمان رفتند، مردم راهی برای تبدیل هواپیما به سلاح پیدا کردند. پرواز با موتور در نهایت اولین هواپیمای جنگنده را در سال ۱۹۱۵ به جهان ارائه کرد، زمانی که فرانسوی ها فهمیدند که چگونه یک مسلسل را به هواپیما وصل کرده و با خیال راحت از بین پره های پروانه آن شلیک کنند. این فناوری تکامل یافت و در سال ۱۹۴۴، نازی ها اولین جت جنگنده عملیاتی، Messerschmitt Me 262 را به میدان نبرد فرستادند.

از آن زمان، پنج نسل از جت های جنگنده ایالات متحده تولید شده و ششمین آن در سال ۲۰۲۵ در حال توسعه است. در طول مدت استفاده ایالات متحده از جت های جنگنده، تعداد بسیاری از این سلاح های پرنده توسعه یافته اند، اما همه آنها به اندازه F-15 Eagle یا F-35 Lightning II موفق نبوده اند.

برخی از آن ها تابوت هایی پرنده با طراحی بسیار بد و مهندسی ضعیف بوده اند که خلبانان همه شاخه های نظامی ارتش ایالات متحده از پرواز با آن ها وحشت داشته اند. یکی از بدترین های جنگنده های آمریکایی توسعه یافته در قرن بیستم F-102 Delta Dagger است که ۱,۰۰۰ فروند از آن ساخته شد.

F-102 یکی از بدترین جت های جنگنده ای است که تا به حال ساخته شده است، در داخل و خارج از ارتش ایالات متحده، که برای کسی که با جانشین آن، F-104 Starfighter آشنا است، که بسیاری آن را “بیوه ساز” می نامند، جای تعجب ندارد. به طور مشابه، F-102 یک هواپیمای مشکل ساز بود، که ارتباط زیادی با این واقعیت داشت که اولین جت رهگیر مافوق صوت بود و توسعه آن فناوری نوپا به یک جنگنده کاربردی چالش برانگیز بود. در اینجا دلیلی است که F-102 به طور گسترده به عنوان یکی از بدترین جت های جنگنده تولید شده در نظر گرفته می شود.

مشخصات چشمگیر F-102 Delta Dagger

روی کاغذ، F-102 یک رهگیر بسیار چشمگیر و قابل توجه به نظر می رسد، و از بسیاری جهات، چنین بود. این هواپیما دارای طراحی بال دلتا بود که آن را به اولین رهگیر مافوق صوت نیروی هوایی ایالات متحده در نوع خود تبدیل می کرد.

این هواپیما توسط کمپانی Convair به عنوان بخشی از پروژه پرانتقاد Century Series طراحی و تولید شده و در سال ۱۹۵۶ وارد خدمت شد. این جت جنگنده بردی معادل ۱,۶۰۰ کیلومتر با حداکثر سرعت ۱.۰۵ ماخ (۱,۲۹۶ کیلومتر در ساعت) داشتند — هرچند، سرعت کروز آن تنها به ۹۶۰ کیلومتر بر ساعت می رسید زیرا رسیدن به سرعت های فراصوت نیازمند بهترین شرایط بود.

برای تامین انرژی جت، Convair یک موتور توربوجت جریان محوری Pratt & Whitney J57 را روی آن نصب کرد که می توانست نیروی پیشرانه ای ۱۶,۰۰۰ پوندی را با پس سوز تولید کند. سقف عملیاتی F-102 نسبتاً بالا بود، به ارتفاع پروازی ۵۵,۰۰۰ پا می رسید و می توانست محموله ای به وزن ۵۶,۴۷ کیلوگرمی را در محفظه داخلی خود حمل کند. از نظر مهمات، F-102 به ۶ موشک هوا به هوای AIM-4 Falcon و ۲۴ موشک باله تاشو بدون هدایت راکت هوایی Mk. 4 که دو عدد در هر یک از ۱۲ لانچر آن قرار می گرفت، مجهز می شد. این هواپیما همچنین قادر به حمل یک کلاهک هسته ای AIM-26A با قدرت زیر کیلوتن بود.

مجموع تمام این آمارها، F-102 را به یک رهگیر تهاجمی منحصربفرد تبدیل کرده بود که عمدتاً در دهه ۱۹۵۰ مورد استفاده قرار گرفت. به همین دلیل، در طول جنگ ویتنام به نقش محدودی تنزل یافت – اگرچه، در آغاز درگیری استفاده گسترده ای از آن مشاهده شد. در نهایت این جنگنده با F-101 Voodoo و F-4 Phantom II جایگزین شد، در حالی که F-102 به گارد ملی هوایی منتقل گردید.

چرا این رهگیر مافوق صوت شکست خورد؟

F-102 به دلایل مختلف شکست خورد، اما عمدتاً به این خاطر بود که با یک سری مشکلات فنی طراحی شده بود که اصلاح آن ها ممکن نبود. طراحی اولیه کاربردی نبود زیرا برای دستیابی به هدف توسعه یک رهگیر با سرعت بیش از یک ماخ، اصول اولیه آیرودینامیک را نادیده گرفته بود.

همچنین در سیستم پیشرانه، رادار و سیستم کنترل آتش خود مشکلاتی داشت که همگی در مرحله طراحی مشکلاتی را ایجاد کردند. این مشکلات در اولین نمونه اولیه با قابلیت پرواز این جنگنده شناسایی شدند و آنقدر متنوع و فراوان بودند که بالهای هواپیما نیاز به طراحی مجدد کامل داشتند.

بسیاری از این نقص ها برطرف شد، اما مشکلات آیرودینامیک F-102 به طور کامل حل نشد. F-102 نمی توانست اهداف در حال حرکت را به شکلی دقیق ردیابی کند و عملکرد در شرایط آب و هوایی مختلف همیشه نتایج یکسانی را ارائه نمی داد. به همین شکل، رسیدن به سرعت های فراصوت در بیشتر موقعیت ها چالش برانگیز بود، زیرا یکپارچگی ساختاری، مصرف سوخت و سایر فاکتورها، صعود و حفظ آن سرعت ها را دشوار می کرد که باعث می شد رهگیر فراصوت آمریکایی کمتر از حد مطلوب قابل اعتماد باشد.

به دلیل محدودیت هایی که داشت، F-102 عمدتاً در نقش پشتیبانی استفاده می شد و به جای فرمانروایی بر آسمان به عنوان یک رهگیر برتری هوایی، بمب افکن ها را اسکورت می کرد. علاوه بر این، F-102 از تلفات جنگی یا حوادث مصون نبود.

یک فروند از این جنگنده توسط یک MiG-21 متعلق به ویتنام شمالی سرنگون شد، در حالی که ۱۴ فروند دیگر توسط خرابکاران یا در اثر سوانح از بین رفتند. در نهایت، تعدادی از F-102 ها به متحدان خارجی فروخته شد، در حالی که بیش از ۲۰۰ فروند به هواپیماهای بدون سرنشین هدف تبدیل شدند. این رهگیر به اهداف نیروی هوایی از طراحی و ساخت آن پاسخ نداد، اما به عنوان تجربه ای برای توسعه جنگنده های آمریکایی در آینده عمل کرد.

منبع: روزیاتو