سرویس سرگرمی - مسئله این یادداشت تتلو به‌عنوان شخصیتی هنری و پدیده‌ای فرهنگی است. ...

به گزارش سرویس سرگرمی جیرجیرک به نقل از برترین ها - برترین ها: روز گذشته دوباره ماجرای دادگاه تتلو و حکم اعدام که البته هنوز قطعی نشده، فضای رسانه ای را مشغول کرد. گذاشتن تتلو کنار واژه اعدام انقدر غریب است که علی ورامینی، دبیر فرهنگ روزنامه هممیه را به نگارش این یادداشت وا داشته. یادداشتی با عنوان "درباره ناکارآمدی برخورد سلبی با حوزه فرهنگ" که در ادامه آن را مرور خواهیم کرد. با ما همراه باشید.

ورامینی می نویسد: داستان مشهور مولانا درباره مردی که مادر خود را برای کاری که به زعم خودش عار و ننگ است می کشد، فارغ از جنبه هایی از آن که با عقل و عرف امروز همخوانی ندارد، حکایت عمیقی است که بعد از قرن ها هم می توان از آن استفاده کرد.

در این داستان که در  دفتر دوم آمده است، یکی از پسر می پرسد چرا مادر را کشتی؟ و پسر می گوید که با مردی او را دیده، می پرسد پس چرا مرد را نکشتی و پسر می گوید آن وقت هر روز باید یکی را می کشتم. «گفت: آن کس را بِکُش ای مُحْتَشَم/ گفت: پس هر روز مَردی را کُشَم».

بعدتر مولانا مادر را به نفس تشبیه می کند و می گوید: «نَفْسِ توست آن مادرِ بدخاصیت/که فساد اوست در هر ناحیت/ هین بِکُش او را که بهرِ آن دَنی/ هر دمی، قصدِ عزیزی می کنی».

خبر حکم اعدام تتلو که آمد، سوای اینکه برای خطایش ابتدا به 5 سال حبس محکوم شد و بعدتر حکمش اعدام شد، خاطرم به این حکایت مولانا رفت. آن خطا و حکمش مسئله ای فقهی است و  مورد بحث این یادداشت نیست.

مسئله این یادداشت تتلو به عنوان شخصیتی هنری و پدیده ای فرهنگی است. به فرض که شما شیوه زیست و فکر تتلو را فاسد بدانید و عالم خراب کن و او را از صحنه روزگار محو کردید، با ساسی مانکن ها، بلایند دیت ها، آیسان ها و... چه می کنید؟

نمی دانم تصمیم گیرندگان چنین احکامی تا به حال نگاهی به آمار بازدید تولید محتوا در شبکه های اجتماعی کرده اند که ببینند آمار بینندگان ویدئوهای ساسی و تتلو در پلتفرم های فیلترشده یک به یک رکورد بازدید را شکسته اند؟

این را می دانند که وقتی تتلو می گفت تـتلیتی ها «بع بع» کنند، رکورد کامنت در اینستاگرام جابه جا شد. فرض بگیریم که بعد از تتلو، ساسی و همه این دست افراد هم از دنیا محو شدند، آیا میلیون ها طرفداری که از نوجوان تا مرد و زن جاافتاده دارند از فردای حذف آنها، همه «چهار فصل ویوالدی» گوش می کنند و «همایون مثنوی» محمدرضا شجریان؟ می دانم آن ها هم باب طبع فرهنگ رسمی ساخت سیاسی نیست، در نهایت مایلند که همه ایرانیان مخاطب برنامه «جعبه سیاه» باشند، ولی با حذف و فیلتر تا به حال توانسته اند جواب بگیرند؟

در یک دهه اخیری که رسانه های رسمی و ایدئولوژیک مشغول ساخت «جعبه سیاه» و  امثالهم بوده اند، کره جنوبی توانسته به عنوان رقیب جدی ای برای هالیوود در دنیا قد علم کند. در همین ایران، نوجوانان بسیاری، فارسی را درست نمی توانند بنویسند و بخوانند اما کره ای را مثل بلبل صحبت می کنند. اینجا بحث ارزشگذاری برنامه های صداوسیما، تولیدات کره ای و هالیوودی نیست، بحث این نیست که هرکدام چه با روح و زندگی مخاطبش می کند، بحث یک سیاست فرهنگی کاملاً شکست خورده است.

سیاستی که حذف و طرد آخرین و البته تنها راه آن است. این در حالی است که حتی منابعی که گفتمان رسمی مدعی است نظر و عملش منبعث شده از آن است، گفته شمشیر در برابر شمشیر و کلام در برابر کلام. آن عقل سلیمی که چنین توصیه ای کرده است می دانسته که کلام یا بخوانید فرهنگ وقتی در برابر شمشیر قرار بگیرد، از قضا نافذتر می شود.

چه بسا که بسیاری از طرفداران تتلو و ساسی نه از حب آنها که از کینه آنچه تا به حال نهادهای رسمی به عنوان فرهنگ خواسته اند بسط دهند، به آن سمت کشیده شدند. سیاست فرهنگی ای که گمان کرد نادیده انگاشتن مسائل دنیای جدید، مسئله آنها را حل خواهد کرد، خود هر روز بیشتر و بیشتر نادیده گرفته شد. داستان این است که شما نمی توانید در کتاب مدرسه روایت از پیامبر اسلام بیاورید که بر سر بالین آن رفت که هر روز خاکستر بر سرش می ریخت و از این سمت خواننده ای با میلیون ها طرفدار با ملاطفت نسبت به خطایش برخورد نکنید.

سوای بحث مواجهه کاملاً قهری با تتلو از منظر فرهنگی، که حتی باعث می شود بی شمار طرفدارانش از سر کینه با دلیل و عامل حکم برخیزند، این رویکرد از منظر سیاسی هم بسیار عجیب است. به احتمال بسیار زیاد این حکم در نهایت با دخالت عقلای مملکت اجرا نخواهد شد ولی اعلام آن در وضعیتی که جنگ رسانه ای همه جانبه در سطح بین المللی علیه ساختار سیاسی ایران وجود دارد تا ایران را درگیر جنگ همه جانبه کنند، مایه شگفتی است.

بن سلمان، خاشقجی را در سفارت مثله می کند، به گونه ای که دیگر اثری از آن در جهان یافت نشد، بعدتر برای سفیدشویی خود و حکومتش به سلبریتی های شهیر جهانی آویزان و در نهایت موفق می شود، ولی در اینجا که در نهایت نه تتلو اعدام می شود نه امثال او، چنین پاس گلی به همه آن هایی داده می شود که می خواهند بگویند، ببینید؛ آنها با یک خواننده چنین می کنند. آن هم خواننده ای که روزی روی ناو ارتش بود و روزی دیگر در پاویون فرودگاه در کنار یکی از معتمدترین افراد نظام.