سرویس فناوری - در دههٔ ۹۰، شرایط خودروهای آمریکایی پس از دوران تاریک دههٔ ۸۰ به‌تدریج بهبود پیدا کرد و خودروهای اسپرت این کشور قوی‌تر و جذاب‌تر شدند. ...

به گزارش سرویس فناوری جیرجیرک به نقل از فرادید - وقتی حرف از خودروهای اسپرت نمادین آمریکایی می شود، ماسل کارهای دههٔ ۶۰ و اوایل دههٔ ۷۰ به ذهن می آیند. بااین حال، پس از افول وحشتناک دههٔ ۸۰، شرایط خودروهای آمریکایی در دههٔ ۹۰ به تدریج بهبود پیدا کرد و علاقه مندان به خودرو در ایالات متحده بار دیگر امکان انتخاب ماشین های اسپرت جذاب و قدرتمندی را پیدا کردند. ازاین رو، قصد داریم در ادامه با جذاب ترین خودروهای اسپرت آمریکایی در دههٔ ۹۰ آشنا شویم.

شورلت کوروت C4 ZR1 سال ۱۹۹۳

در نسل C4 کوروت یکی از بهترین نسخه های تاریخ این خودرو متولد شد. جنرال موتورز پس ازاینکه لوتوس را خرید، برای توسعهٔ C4 ZR1 همکاری نزدیکی را با مهندسان شرکت بریتانیایی آغاز کرد. مهم ترین ویژگی این خودرو تجهیز به پیشرانهٔ جدید LT5 بود. این موتور ۵.۷ لیتری برخلاف پیشرانه های سنتی جنرال موتورز، از سیستم سوپاپ DOHC با چهار سوپاپ در هر سیلندر استفاده می کرد. این موتور ۳۷۵ اسب بخار قدرت و ۵۰۲ نیوتن متر گشتاور تولید می کرد که در سال ۱۹۹۳ با ارتقاء سیستم اگزوز و سوپاپ ها، این ارقام به ۴۰۵ اسب بخار و ۵۲۲ نیوتن متر افزایش یافت تا ZR1 را ظرف تنها ۴.۴ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت برساند.

شورلت کامارو SS نسخهٔ ۳۰ سالگی سال ۱۹۹۷

در سال ۱۹۹۷ شورلت به مناسبت سی سالگی کامارو، نسخهٔ ویژه ای را معرفی کرد که تنها در ۱۰۶ دستگاه ساخته شد. این نسخهٔ ویژه به پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری LT4 مجهز شد که از دو سال قبل برای کوروت گرند اسپرت ارائه شده بود. این موتور برای تقویت به شرکت SLP فرستاده شد و به خروجی ۳۳۰ اسب بخار قدرت و ۴۶۰ نیوتن متر گشتاور رسید. به لطف این نیرو، کاماروی ویژهٔ ۳۰ سالگی ظرف ۴.۹ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می رسید. این نسخه در تعلیق هم اصلاحاتی را تجربه کرده بود و هندلینگ بهتری داشت.

دوج وایپر سال ۱۹۹۶

خیلی ها وایپر را تنها سوپرکار واقعی آمریکا می دانند. این خودرو که قرار بود جانشین معنوی شلبی کبرا باشد، به سفارش رئیس وقت کرایسلر «باب لوتز» و با همکاری «کارول شلبی» در دههٔ ۹۰ متولد شد. برخلاف اکثر خودروهای اسپرت آمریکایی، وایپر از یک نیروگاه بزرگ V10 استفاده می کرد که بر اساس موتور پیکاپ های دوج ساخته شده بود. این موتور ۸ لیتری در وایپرهای اولیه ۴۰۰ اسب بخار قدرت داشت ولی این رقم در نسل دوم که سال ۱۹۹۶ به بازار آمد به ۴۵۰ اسب بخار افزایش پیدا کرد.

فورد موستانگ SVT کبرا سال ۱۹۹۶

هرچند موستانگ در نسل های دوم و سوم بسیار افول کرده بود اما روند بهبود شرایط این خودرو از اواخر نسل سوم آغاز شد و در نسل چهارم هم ادامه یافت. نسخهٔ جدید SVT کبرا که در آخرین سال تولید نسل سوم موستانگ ارائه شد، در خانوادهٔ نسل چهارم نیز همچنان حضور داشت و در سال ۱۹۹۶ به پیشرانهٔ ۴.۶ لیتری آلومینیومی جدید DOHC با چهار سوپاپ در هر سیلندر مجهز شد که نه تنها مصرف سوخت کمتری داشت بلکه قدرت بیشتری هم برابر با ۳۰۵ اسب بخار تولید می کرد. درحالی که فورد شتاب این مدل را ۵.۹ ثانیه اعلام کرده بود، SVT کبرا در آزمایش های مستقل شتاب ۵.۴ ثانیه را ثبت کرد.

پونتیاک ترنس ام WS6 سال ۱۹۹۸

نسل چهارم پونتیاک فایربرد هم زمان با کامارو در سال ۱۹۹۲ معرفی شد و اشتراکات فراوانی با پسرعموی شورلتی خود داشت. بااین حال، فایربرد به لطف چراغ های مخفی، ظاهر جذاب تری نسبت به کامارو داشت. این خودرو هرچند همچنان بر اساس پلت فرم قدیمی F-Body ساخته شده بود ولی در نسخهٔ ترنس ام با پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری LS1 ارائه می شد که پکیج WS6 هم با رم ایر و اگزوز پرفورمنس برای آن قابل سفارش بود و با تولید حداکثر ۳۲۰ اسب بخار قدرت و شتاب ۵ ثانیه، امکان رقابت با کوپه های اروپایی را فراهم می کرد.

شورلت ایمپالا SS سال ۱۹۹۴

شورلت در سال ۱۹۸۵ به تولید ایمپالا پایان داد اما در سال ۱۹۹۴ این خودرو با نام ایمپالا SS بازگشت. این ماشین اساساً یک کاپریس پرفورمنس بالا محسوب می شد که بر اساس پکیج کاپریس پلیس ساخته شده بود. زیر کاپوت ایمپالا SS پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری LS1 کوروت قرار گرفته بود که در اینجا ۲۶۰ اسب بخار قدرت و ۴۵۰ نیوتن متر گشتاور تولید می کرد. این سدان عضلانی ظرف ۷ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می رسید که شاید امروز اعداد چشمگیری به نظر نرسد اما برای سدانی در اواسط دههٔ ۹۰ قطعاً قابل توجه بود.

فورد تاروس SHO سال ۱۹۹۳

تاروس SHO اولین بار در سال ۱۹۸۹ به عنوان نسخه ای اسپرت با پیشرانهٔ V6 که توسط یاماها طراحی شده بود معرفی شد. این خودرو گرگی در لباس میش محسوب می شد زیرا حتی از موستانگ GT هم سریع تر بود. نسل دوم تاروس SHO در سال ۱۹۹۲ با همان موتور ۳ لیتری نسل قبلی معرفی شد ولی یک سال بعد به موتور ۳.۲ لیتری بزرگ تری مجهز شد که هرچند مثل موتور قبلی ۲۲۰ اسب بخار قدرت تولید می کرد ولی گشتاور را از ۲۷۰ به ۲۹۰ نیوتن متر افزایش داد. نسل دوم تاروس SHO به لطف این موتور که ردلاین ۷ هزار rpm داشت، با گیربکس دستی شتاب ۶.۵ ثانیه را ارائه می کرد.

بیوک ریویرا سوپرشارژ سال ۱۹۹۶

هرچند آخرین نسل بیوک ریویرا که در سال ۱۹۹۴ معرفی شد در ظاهر نشانی از پیشینیان باشکوه دههٔ ۷۰ خود نداشت ولی زیر این خطوط منحنی پیشرانهٔ جذابی پنهان شده بود. موتور استاندارد ریویرا یک نمونهٔ ۳.۸ لیتری تنفس طبیعی بود اما امکان سفارش نسخهٔ سوپرشارژ هم وجود داشت که قدرت را به ۲۲۵ اسب بخار می رساند. در سال ۱۹۹۶ نیز خروجی این موتور به ۲۴۰ اسب بخار افزایش یافت. این قوی ترین موتور بیوک از زمان گرند نشنال محسوب می شد و شتاب زیر ۷ ثانیه را برای ریویرا فراهم می کرد.

جی ام سی تایفون سال ۱۹۹۲

جی ام سی با معرفی پیکاپ اسپرت سایکلون در سال ۱۹۹۱ که حتی توانست در شتاب فراری ۳۴۸ را مغلوب کند، توجهات زیادی را جلب کرد. به دلیل موفقیت این پیکاپ، جی ام سی یک سال بعد نسخهٔ شاسی بلند دودر این خودرو را با نام تایفون معرفی کرد. تایفون از همان پیشرانهٔ ۴.۳ لیتری V6 توربوشارژ همتای پیکاپ خود استفاده می کرد که ۲۸۰ اسب بخار قدرت داشت. این نیرو توسط یک گیربکس چهار سرعتهٔ اتوماتیک به هر چهارچرخ منتقل می شد و تایفون را ظرف تنها ۵.۳ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می رساند.

شلبی سری ۱ سال ۱۹۹۹

درحالی که وایپر جانشین معنوی شلبی کبرا بود، سری ۱ تصور مجدد این خودروی افسانه ای محسوب می شد. این خودرو توسط کارول شلبی طراحی شد ولی برخلاف شلبی کبرا دههٔ ۶۰ که از پیشرانه های فورد استفاده می کرد، سری ۱ به موتور ۴ لیتری V8 الدزمبیل مجهز شده بود که با سیستم سوپاپ DOHC و چهار سوپاپ در هر سیلندر، ۳۲۰ اسب بخار قدرت تولید می کرد. به لطف این نیرو و وزن سبک ۱۲۰۰ کیلوگرمی، سری ۱ ظرف تنها ۴.۱ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می رسید. از این خودرو تنها ۲۴۹ دستگاه ساخته شد.

منبع: خبرآنلاین